Raiola en Curtis

Curtis: chocolate quente con larpeira na mesa dez.

Curtis soa a friaxe pero ese venres da función non ía frío porque o multiusos nos recibiu con moita calor humana –a atención cara a Raiola foi impecable- e da outra, si, agradeceuse a calefacción, de entrada, cando se chega húmido pola tormenta chuviosa desa tarde (algo despois, algún actor ficou en camiseta).
O multiusos é un edificio moderno preparado para todo tipo de actividades. No salón principal, un estrado baixo fai de escenario. Faltábanlle as bambolinas que se substituíron por biombos de madeira e si hai telón e isto facilitou a saída e entrada de actrices e actores.
En cada lugar, parroquia ou vila, unha compañía de teatro sabe que vai atopar unha sorpresa. Alí foi o chocolate.
Chovía, chovía tan forte que as voces dos actores –algunha danada e suavizada con mel- e actrices soaban tras dun ritmo musical ‘tecoleado’ no tellado do edificio. De verdade, chovía a cachón, a baldes, a cubos enormes de auga emborcados polas terras de Curtis, de Teixeiro e de Coruña toda.
Pensábase actuar para catrosiareiros tolos e despistados que se achegasen por alí, mais viñeron varios grupiños que arrouparon a compañía e Raiola sentiuse gratamente sorprendida.
Quizá por iso actuaron tan ben e conxuntados. Inspirados.
Salvouse o problema dun foco, pero non o dos reis do tute, eles saben vivir.
Ao final, todos tomaron chocolate a eito, e larpeira, e máis chocolate e máis larpeira e marcharon, marchamos rapidamente por temor á estrada pero contentos pola acollida dispensada que ademais nos incluíra na Semana Cultural de Nadal.
Grazas, unha vez máis, ás familias dos actores e actrices que nos seguen, esta vez foi a de Martín, graciñas ao seu avó polos seus aplausos.(Eran merecidos, fai moi ben de acosador, verdade?.) Graciñas a esas siareiras valentes que foron vernos loitando coa treboada, xa sabedes Cristina end company; e a Marisol que nos salvou de irnos a Teixeiro –alí tamén iremos, esperamos- . E, por descontado, á encargada do multiusos que nos brindou chocolate con sorrisos e efectividade no seu traballo.

Ququi Naveira Velasco, en A Coruña a 9 de Decembro de 2009.

Raiola en Padrón

Padrón, unha interpretación polas alturas.

Padrón recibiu a Raiola Teatro no seu Auditorium e dentro do ciclo Outono Cultural polo que o grupo actuou xunto con outras moitas compañías como Lagarta Lagarta ou Talía Teatro ou xunto con outras actuacións de tipo musical, por exemplo.Isto é un bo comezo porque deste xeito se traballou diante dun público preparado para ver teatro, educado cara ao teatro. Os seguidores do teatro ven vir as accións dramáticas de lonxe, rin con antelación, entenden a retranca e o xesto. Isto axudou.
Houbo varios sustos previos á función: un escenario demasiado alto –así vese mellor os actores, pensarán, si pero marea-; unha cámara de video que asombraba, só houbo un actor que a esquivou ben; un apagón na entrada ao recinto, nas escaleiras; e falando de sustos, o maior era a estrea, a estrea de dúas actrices nunha nova personaxe.
Pero o feito teatral é mudable, sorpresivo. Unha obra concreta, representada, nunca resulta igual. Pode ser porque alguén da compañía estea máis inspirado ou moi, moi triste. Ou porque ese público en concreto é moi receptivo. Porque choveu e houbo máis espectadores que se refuxiaron no teatro, ou por todo o contrario, e non asistiron case espectadores. Nunca se sabe o que vai suceder. Por iso, por ser un espectáculo ao vivo, emociona tanto.
Cando nunha compañía teatral ha mundanzas, sempre é bo. Unha actriz nova que aporta unha diferente visión da personaxe. Unha actriz que substitúe a outra e leva consigo unha forza interpretativa chea de matices distintos –cómicos ou dramáticos, no sentido literal do termo- que sorprenden os compañeiros e anímaos a renovarse, a dar a talla , matices que fan sorrir ou rir constantemente a un público entregado. A paixón da estrea é a paixón da estrea pero a vis cómica non se pode aprender.
Os novos rañaceos luciron moito nos escanos do auditorium, gustaron arropados polo telón azul, por iso algunhas pequechas da ESO que os pintaron estarían orgullosas de velos, ( Ana Barral, Elena Ferreiro, Claudia Viña, Judith Fernández, María Ferreño, Mariana Paez, Lucía Ojea e Rosalía Rocha) e Raiola está segura que elas serán as herdeiras do soño teatral, as futuras raioliñas que iluminarán a escena, decorando ou actuando.
Pódese afirmar que en Padrón houbo unha Raiola renovada e un público agradecido, simpático, espontáneo.

Ququi Naveira Velasco, en A Coruña a 9 –XII-09

Raiola en Dombodán

Raiola Teatro no III CICLO DE TEATRO AFECCIONADO DE OUTONO –Dombodán-Arzúa.

Función con calor e bebé protestón.

Actuar a ras de chan achega os cómicos aos espectadores; evita o esforzo da proxección de voz e a perda, no fraseo, dalgunha palabra-clave por parte do cercanísimo público ao que lle toca, por outra parte, ver a obra con máis dificultades que cando mira ao alto, a un escenario.
Dombodán soa a mozote alto e forte, de acolledor abrazo, mirada nobre e gargallada aberta; soa tamén a igrexa entre carballos, nogueiras e cans que dormen a perna solta na tranquila calzada parroquial. Dombodán soña con morder as cereixas grandes, frescas e avermelladas que saben a labios de patinadora. Dombodán é un bondadoso abade, en delgado; é un riso de iluminación natural; é unha pequena vila, sen emisora local, aínda pero cun local SOCIAL que, ateigado, escoita, ri, aplaude e agradece, cunha exquisita educación teatral, a actuación dun grupo afeccionado que se entrega, e nótaselle, en cada función.
Dombodán é un xavier predicador da cultura histórica galega e universal. E como bo predicador e doador de palabras, chegará a formarse como inventor das mesmas e por iso, é atraínte e por moitas outras razóns, quéreselle.
Raiola, Padrón como Dombodán, será teu.

Ququi Naveira – A Coruña.

Función: 8 de novembro de 2009.
Local Social de Dombodán ás 18 h.

Funcións próximas: 27 de novembro, Concello de Padrón.

Raiola en Ru

Preparativos accidentados, función calorosa.

Cando alguén non sabe cambiar unha roda picada e un auto queda durante horas na estrada; ou a outro alguén se lle esquecen os focos. Ou a un terceiro alguén se lle ocorre apoiar as xemas dos dedos na vitro quente... É que vai haber función, e si que a houbo e moi boa, por certo. Despois dos nervios diante dun local algo ‘diferente’ polo orixinal e despois da colocación de luces, son, escenografía, e asentos os actores e actrices e mais os músicos, vestíronse e maquilláronse e sorprendentemete parece que saíron a actuar tranquilamente. É así foi porque a obra saiu moi ben.

Hai que imaxinar a un público participativo, que se ilusionou co tema amoroso desde o primeiro momento e que seguramente se viu alentado por un grupo actoral entregado. A música en directo tamén axuda e as luces colocáronse con precisión.

Comeza un novo curso e un novo roteiro para Os da mesa dez.

As últimas representacións en Ortigueira, Cariño e Rois, tiveran moito éxito e a compañía recibiu sempre felicitacións. Isto mesmo pasou en Vilasantar- Ru, as encargadas de cultura do concello, rifaron coa compañía polo pouco que cobrara...disque.

O grupo viuse enriquecido cunha nova actriz, Lucía Ortega e un novo actor, Martín Concha que aparentaban ser verdadeiros veteranos no escenario. Ambos xa teñen actuado, é certo, pero non en Raiola Teatro. Parabéns para os dous polo ben que se centraron. En segredo, direivos que algún deles se ‘cargou` dúas veces a farola do decorado, mais iso que importa se todos os deuses apoiaron ao grupo?

Benvida a Lucía e Martín e aplauso cariñoso para Raiola Teatro.

Ququi Naveira Velasco

Próximas representacións:

DOMINGO 8 DE NOVEMBRO, ARZÚA

VENRES 27 DE NOVEMBRO, PADRÓN

VENRES 4 DE DECEMBRE, DODRO

ANIMÁDEVOS E ASISTIDE QUE HAI BOS PEMENTOS E BO QUEIXO¡