Próxima Montaxe de Raiola: "Non se chora"

TÍTULO: Non se chora AUTOR: Roberto Cossa

Personaxes e intérpretes:

(Por orde de intervención) Lola: Lucía Ortega

Carme: Ana Garrote

Ramón: Martín Concha

Pedro: Javier Abad

Manuel: Antonio López

Nai: María Saavedra

CONTIDOS DA OBRA

Temática: A loita polo poder económico-social.

Xénero: Drama.

Espazo: Salón familia clase media-baixa.

Tempo: Anos sesenta. Duración aprox.: 1 h.30’

Resumo argumental: Célebrase o aniversario da avoa . Os fillos e as noras achéganse á súa casa con agasallos e a típica torta para celebralo. Coa emoción, a señora séntese mareada e tense que ir descansar durante un tempo. Entrementres os fillos descobren que a súa nai é máis rica do que eles pensaban. Comeza entón unha desazón materno-filial incontrolada. Cando, algo resposta, a nai volta ao salón, os fillos e as noras xa non son os mesmos.

Outras montaxes de Raiola Teatro:

Dous perdidos nunha noite suxa, de Plinio Marcos.

Historias Peregrinas, de Miguel Anxo Murado.

O arce do xardín, de Roberto Salgueiro.

Fin de acto, de Alverto Avendaño

Os vellos non deben de namorarse, de Alfonso Daniel Rodríguez Castelao

Mulleriñas, de Josephine March.

Pic-nic, de Fernando Arrabal

Os cravos de prata, de Nicolás Bela.

Aventuras e desventuras dunha espiña de toxo chamada Berenguela, de Manuel María.

Historia de como o noso amigo Panchiño Gozález se sentiu responsable do andazo de peste bubónica na África do Sur, de Osvaldo Dragún.

O complexo, de Eduardo Blanco Amor.

Os da mesa dez, de Osvaldo Dragún.

As malmaridadas, de AA.VV.

O xantar, adaptación de cinema.

A gata sobre o tellado de zinc quente, en Mera

Para os seguidores de teatro produce unha certa inquietude a asistencia a unha obra coñecida e aínda máis cun autor clásico e representado tamén no cinema por actores e actrices moi populares. Nestes casos, o público tende a acudir en máis número e isto é curioso. Os espectadores non repiten en cinema mais si en teatro, ópera ou en determinados concertos. Normalmente asístese con ilusión e ese puntiño esperanzado para pasalo ben.

Cando presenta un director a telón pecho e explica, cun bebé no colo e a emoción contida na voz a ilusión que lle fai actuar para o público oleirense pénsase, isto vai por bo camiño, este director, está entregado; pídese xa pouco máis.

O mellor das obras de arte é que emocionen e este texto, xa o sabemos, conségueo. Logo, deben entreter, que o espectador note pouco o tempo. Malia ver fallos ou pequenos despistes. Isto xa é labor do director. Para logralo debe facer unha montaxe dinámica, na que todas as marcas, xestos e voces estean controladas. A montaxe do grupo Axóuxere é dinámica. Por iso o tempo da representación pasa rapidamente.

Os actores directamente implicados na trama argumental crean unha tensión dramática plena e saben estar no seu sitio. As voces, nas voltas, pérdense nalgún momento. Mais os movementos escénicos, vese que están estudados previamente, é importante que non se despisten. Pai e fillo, están á par, igualados na voz e na interpretación. Faltou quizá, no fillo, algo máis de xestualidade de alcoholizado? Tamén as gatas e a avoa son tres boas actrices, con sonoridade na voz, cun timbre e unha cor moi bonitos.

Cando actúa un grupo de afeccionados ( hai dous anos que comezou) coma este hai que darlle un fortísimo aplauso porque ademais consegue emocionar a un público moi numeroso.

As persoas que teñen ese labor entre mans, con pouco, ou nada de orzamento para os decorados, con imaxinación, en vez de euros para a indumentaria, saben da ilusión posta nesta obra. Por iso, quérese dar parabéns a toda a compañía por ese tempo de lecer nun serán dun sábado, o último deste xaneiro de 2010.

Ququi Naveira Velasco.